RASOWE*PL

Rashid - dawny admin

"PERS W PIGUŁCE"

Wieki temu karawany wielbłądów przemierzały pustynie, wioząc na Zachód drogocenne kamienie, wonne przyprawy i ładunek cenniejszy od złota i mirry – długowłose koty o błyszczących oczach. Tajną broń wschodu, która podbiła serca Europejczyków.

Był rok 1521, gdy do Europy dotarły pierwsze opowieści o tajemniczych długowłosych kotach perskich. Stało się to za sprawą Pietra della Valle, ówczesnego podróżnika przemierzającego kraje Orientu. A jednak do dzisiaj nie wiadomo, jaki zakątek świata był kolebką tej niezwykłej rasy. Według historyków pierwsze koty perskie, bardzo różniące się od dzisiejszego wzorca pojawiły się na terenach Iranu, wówczas jeszcze Persji.
Za protoplastów rasy niektórzy felinolodzy uważają dzikie koty manule (małe drapieżniki żyjące na obszarach Azji Środkowej), którym persy zawdzięczają ponoć swoją masywną sylwetkę. Być może obfita szata tych kotów była przystosowana do trudnych warunków atmosferycznych panujących na pustyni, gdzie w dzień temperatura jest bardzo wysoka, a w nocy niska. Według źródeł historycznych w czasie wypraw krzyżowych koty perskie rozprzestrzeniły się po świecie, przewożone głównie przez karawany. Pierwsze koty długowłose pojawiły się w Europie z końcem XVI wieku. Ówczesny wygląd kota perskiego, który szybko podbił serca arystokratów i stał się ozdobą królewskich salonów oraz buduarów, dalece odbiegał od dzisiejszego, o bujnej szacie, z płaską twarzą i ogromnymi oczami.
Persy nie są przesadnie aktywnymi zwierzętami, choć mają kontaktowe usposobienie. To spokojne, zrównoważone kanapowce o flegmatycznej naturze. Ich niebywale łagodny charakter sprawia, że wspaniale czują się w stadzie kotów, a nawet w domu pełnym innych zwierząt. To towarzyskie, szukające z ludźmi kontaktu koty, które uwielbiają być w centrum uwagi i bardzo szybko przywiązują się do swojego właściciela. Co ważne, okazują ogromną cierpliwość wobec dzieci, dlatego są dla nich dobrymi towarzyszami, jednakże nigdy nie można dopuścić, aby jakikolwiek kot stał się maskotką zabaw dziecięcych. Są bardzo inteligentne, jakkolwiek bywają uparte i lubią stawiać na swoim.
Dzięki wieloletniej selekcji osobników tej rasy w hodowlach (głównie dotyczy to linii amerykańskich) udało się niemal całkowicie wyeliminować u tych kotów odruch znaczenia terenu, co może być dodatkowym atutem dla opiekuna.
Z początku Pers charakteryzował się dłuższym pyszczkiem oraz smukłą sylwetką, przypominającą tureckie angory. Okrywa włosowa tych kotów była wówczas o wiele skromniejsza i głównie w kolorze niebieskim.
Persy wymagają dość intensywnej pielęgnacji futra, jednak nie jest ona skomplikowana. Systematyczne czesanie, kąpiele oraz urozmaicona dieta sprawią, że Pers będzie w świetnej formie niezależnie od pory roku. Jeśli dojdzie do splątania włosów, trzeba je delikatnie wyczesać grzebieniem o rzadko rozstawionych zębach. Uwagę należy poświęcić nie tylko puchatemu futru (rozczesywanie nie pozwoli na kołtunienie i filcowanie się sierści), ale i niepowtarzalnym oczom tych kotów. Bezwzględnie trzeba pamiętać o codziennej pielęgnacji polegającej na oczyszczaniu kącików i okolic oczu (najlepiej przemywać je zwilżonym płatkiem bawełnianym, pamiętając, aby do każdego oka użyć nowego i czystego). Zapobiegnie to tworzeniu się rudych zabarwień związanych z intensywnym łzawieniem. Przebarwione zacieki bardzo trudno usunąć, jeśli się pojawią; mogą zmienić się w trwałe plamy. Warto zaznaczyć, że pielęgnacja kotów tej rasy wymaga od właściciela systematyczności i cierpliwości.
Według obecnie obowiązujących standardów kot perski powinien mieć dużą okragłą głowę z mocno zaokrąglonym czołem i wyraźnie zaznaczonym stopem, oraz dobrze uwydatnionymi policzkami mocną szeroka brodą. Uszy powinny być małe, zaokrąglone na końcach, szeroko i nisko rozstawione na głowie. Nos, krótki, szeroki, nie powodujący zaburzeń w normalnym funkcjonowaniu kota. Wymaga się, aby sylwetka Persa była zwarta i masywna, z krótkimi łapami, mocnym i dobrze umięśnionym grzbietem oraz klatką piersiową. U łap preferowane są pukle włosów miedzy palcami. Ogon musi być krótki i puszysty, proporcjonalny do sylwetki kota. Persy występują w kilkuset odmianach barwnych.
Wyróżniamy wśród nich koty jednobarwne, dwubarwne i trzybarwne, dymne, srebrzyste, gładkie bądź z rysunkiem (tabby). Dzięki krzyżówkom rasy perskiej z syjamską uzyskano kota zwanego kiedyś Khmerskim bądź himalajskim, a dziś nazywanego odmianą colourpoint. Koty te mają piękne niebieskie oczy, delikatną, jasną okrywę włosową z ciemniejszymi oznaczeniami łap i uszu, a także „maskę” na mordce.

Oczy Persów (duże, okrągłe, szeroko rozstawione i wypukłe), powinny mieć wyrazisty, lśniący kolor odpowiadający odmianie barwnej okrywy włosowej.

Futro jest długie, miękkie, jedwabiste i puszyste z obfitą kryzą pokrywającą pierś i ramiona. Linieje wiosną i wczesnym latem. Imponujący ogon Persa jest ”krzaczasty” i bujnie owłosiony.

Autor tekstu: Małgorzata Markiewicz - Hodowla Rashid*PL -